Waarom ik altijd over die kinderen schrijf.Omdat ze licht geven.Vuurvliegjes zijn het, zoemend - en zeurend, zeker - door mijn bestaan. Dwars door alle onoplosbare metafysica en prullaria in het grote hoofd heen bewegen ze zich, met een lichtvoetigheid die ik mij herinner als een droom. Ook dat doen ze: mij herinneren aan een voorbije gewichtloosheid. Dan zou ik in hun lijfjes willen kruipen en opsa faldara. Als ik ze 's ochtends wek. - die lach. Het is het spiegelbeeld van mijn grijns. Dan oefen ik. Maar hun meesterschap bereik ik niet meer.Loerhoek bevat een selectie uit de columns die Bernard Dewulf schreef voor De Morgen. Al enkele jaren schrijft Dewulf, om de dag afgewisseld door Hugo Camps, een stukje op de voorpagina van deze krant, waarin de waan en de zin van de dag worden beschreven en gerelativeerd.In de krant, de kroniek van onze dagelijkse com e humaine, probeert Dewulf zich vaak uit de greep van het nieuws los te schrijven. Soms volstaat het dat hij in verwondering kijkt naar zijn kinderen, dan weer is er de troostende schoonheid van vrouwen, of van mooie zinnen, van allerhande zinnelijkheid die zomaar oplicht in de grijze grammatica der dagen. Andere keren zijn gebeurtenissen in de dagelijkse maalstroom dermate wreed, absurd, tragisch, hilarisch, dat de zinnen daar als vanzelf hun gang mee gaan. Telkens weer zijn het pogingen om te ontstijgen, in de even re als ide luchtballon van de woorden.